ജീവിതം, മരണവും

ഇരുമ്പ് ഇരുമ്പിനോട് സ്വകാര്യം പറയുന്ന കാര്‍ക്കശ്യം

നിര്‍ത്താതെ നിലയ്ക്കാതെ പാളം തെറ്റാത്ത ഓട്ടം

വിറച്ച് വിറങ്ങലിച്ച് ഞാന്‍ നടന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു

അട്ടിയിട്ട ചരക്കുകള്‍

ആളിറങ്ങാനോ കയറാനോ ഇല്ല

താവളങ്ങളില്ല

പച്ച വെളിച്ചമോ ചുവന്ന വെളിച്ചമോ ഇല്ല

വണ്ടിയിലിരുട്ടത്ത് ഞാന്‍ തനിച്ചായിരുന്നു

വിണ്ടലം പൊള്ളിക്കുന്ന ചൂളം വിളി

ശ്വാസനാളത്തെ എരിയിക്കുന്ന നീറ്റല്‍

വിരല്‍ നഖം കരളുന്ന എലികള്‍

മുടിയില്‍ തൊട്ടുപറക്കുന്ന വാവലുകള്‍

സ്പര്‍ശിക്കുന്നത് ചുട്ടുപഴുത്ത ലോഹം

ഊര്‍ന്നുപോകുന്ന ചെറുവിരല്‍ത്തുമ്പ്

അകന്നു പോകുന്ന സാന്ത്വനം

കാതിലലസിപ്പോകുന്ന ശബ്ദം

നീന്തിക്കയറിയ കണ്ണീര്‍പ്പാടം -

പിന്നിലെവിടെയോ മരുഭൂമിയായി

ഒരു മരത്തണല്‍ നീളവും

ഒരു മരീചിക നിഴലും കണ്ണിലില്ല

കറുത്ത വണ്ടി കറുപ്പിലേക്ക് കുതിക്കുന്നു

അലറിപ്പാഞ്ഞ് കൂകിവിളിച്ച്

വണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു

കറുത്ത നീരാഴി ആഴത്തിലേക്ക്

ഒരു താരകവും വിറച്ചില്ല

ഒരു കൊള്ളിമീനും കാല്‍തെറ്റിപ്പതിച്ചില്ല